24 juli 2022 We zijn een paar uur geleden vertokken uit Joinville, Île d’Yeu. De zee is glad, met een rustig rollende deining. De barometer valt snel, dus we kunnen hopelijk snel iets meer wind verwachten, zoals voorspelt. Voorlopig moeten we het doen met 4 knopen, dat is met de deining erbij te weinig om het grootzeil vol te houden.
We zijn op weg naar Arcachon. Zuidwaarts, voor de tweede keer, na even back to Bretagne te zijn geweest.
Er is een goed weerraam ontstaan voor de tocht naar Arcachon. Arcachon staat hoog op de verlanglijst, maar zoals al eerder gezegd, het aanlopen is uitdagend. Invaren in het bassin d’Arcachon doe je één tot anderhalf uur voor hoog water, dus de aankomst moet getimed worden. Daarbij wordt een windsterkte van niet meer dan kracht 3 aangeraden, en een deining van minder dan een meter. Niet altijd makkelijk in de golf van Biskaje.
Het weer is nu echter beter dan vorige keer. Arcachon is met 150 nm een overnighter voor ons. Als we morgenmiddag bij de monding aankomen, wordt een noordwesten wind kracht 3-4 verwacht en een deining van iets boven de meter. Dat moet kunnen, lijkt ons. We bellen de sémaphore van Cap Ferret, die de ingang van Arcachon overziet, om te horen wat zij er van denken. Daar ziet men geen problemen, dus het licht kan op groen. (Mooi toch dat er mensen in een toren zitten die de telefoon opnemen en de moeite willen nemen je van advies te dienen.) We checken ook nog even het schietterein langs de Franse kust, dat loopt van de Gironde tot de grens van Spanje – een enorm gebied. Nu in juli zijn de activiteiten kennelijk gestaakt, wat mooi is, in juni was dat nog anders.
Het is nooit onverstandig om voorzichtig te zijn bij zo’n verzandde monding. Arcachon komt een beetje overeen met de zeegaten op het wad. Daar zijn we bij het naar buiten gaan (komende uit Lauwersoog) ook wel eens omgekeerd. Het bootje voor ons was al weer teruggekomen. Dat vonden we al een beetje verdacht. Ter hoogte van de drempel stond een grondzee die ook ons iets te gortig was. Dat was bij slechts 4 Bf. We zoeken uit nieuwsgierigheid in de Reeds de vaaraanwijzing op voor het zeegat bij Schiermonnikoog. Dat doe je als Hollander natuurlijk normaal niet, want dat ‘weet je gewoon’. Inderdaad blijkt die aanloop te worden afgeraden vanaf een 3-4 Bf. Hmm. Serieus nemen, dus.
Tegen de avond komt er ietsje meer wind. Een knoopje of negen. Van achteren komend is dat weinig wind. We bomen de fok uit, en genieten van heerlijk rustig zeilen. We gaan langzaam, maar hier helpt de stroming ons. Volgens de stroomvoorspelling staat die gedurende de hele reis – een overnighter van meer dan 24 uur – alléén maar mee. We kunnen rekenen op een halve tot een hele knoop. De stroom neemt iedere zes uur wel af, maar weigert vervolgens om tegen te gaan staan. Sympathiek stukje water, dat combineert prima met het mooie weer en onze lome voortgang. Wellicht een effect van de noordelijke winden van de afgelopen periode.
25 juli 2022 Precies bij aankomst voor de monding van Arcachon presenteert zich een dichte buienlijn, compleet met meer wind en een bokkige zee. Dat is onhandig, want we hebben zicht op de boeien nodig. We roepen Cap Ferret op om ons aan te melden en die vinden inderdaad dat we de buien moeten afwachten. Heel lang wachten kunnen we niet, want over een uur is het hoog water en krijgen we stroom tegen. Bovendien willen we droogvallen bij de cabanes, een eind varen de baai in. We willen genoeg water over hebben om daar nog de plaat op te komen.
Tussen de buien door dan maar. Zodra we weer zicht hebben, gaan we ervoor. Direct na de eerste paar boeien gaan we over het ondiepste stuk. We houden zes meter water, méér dan genoeg. Iets verderop slaan de golven op de banken, ondanks het rustige weer. Over stuurboord ligt de hoogste duin van Europa (103m). We geloven het, het ding is enorm. Aan de voet is te zien dat het zand omhoog wordt geblazen, dit duin groeit nog. Verder is langs de kust overal zwart geblakerd bos te zien. Het resultaat van de bosbranden van vorige week.
Het is een eind naar binnen, pas na een uur varen wordt het water rustiger. We zitten nu onder de lij van Cap Ferret. De geur van naaldbomen zit in de lucht, die hier een soort extra kruidigheid heeft. Heerlijk.
Het fokje kan nog even uit voor het laatste rak naar het eiland middenin de baai. Opeens zitten we weer tussen de staken, net als op ’t wad. We navigeren er tussendoor, draaien de plaat op en gooien het anker uit. Perfect einde van een zeereis: rustig achter eigen anker, met zicht op de cabanes.
Trip 150 nm
Logstand: 1.495 nm