St. Pierre met de vulkaan op de achtergrond.
14 februari 2023
Bitsig, deze overnighter. Een aan-de-windse koers met 24 knopen wind over dek. Zeilen in de Carieb staat in groot contrast met Hollands weer, maar dat wil niet zeggen dat er geen tegenwind is. De passaat staat al wekenlang door met 20 knopen. Frequent trekken er buienrijen voorbij. Vannacht moeten we er tegenin. We trekken zelfs een regenjas aan.
We zijn op weg naar Martinique, dat een korte tussenstop vormt op weg naar Guadeloupe. Daar staat bezoek gepland, het is tijd om die kant op te gaan.
In de zeestraat tussen Bequia en St. Vincent krijgen we het om de oren. We kiezen er voor om achter het eiland langs te zeilen, de lijkant. We ontwijken daarmee de straffe Noordooster.
De weermodellen voorspellen een zwakke oostenwind achter St. Vincent. In plaats daarvan krijgen we een westenwind, zodra we achter het eiland geraken. Zo’n cadeautje nemen we graag aan: zeilen naar de andere kant! Na een uur is het feest voorbij en moet de motor alsnog aan. Eenmaal voorbij het eiland kan er dan weer gezeild worden.
Later in de nacht herhaald de geschiedenis zich bij het passeren van St Lucia. Aan-de-wind hakken tussen St. Vincent en St. Lucia, rust, en vervolgens weer aan de bak in de zeestraat tussen St. Lucia en Martinique. In het vroege ochtendgloren, tussen de buien door, verschijnt einddoel Saint-Pierre op de horizon.
15 februari 2023, Saint-Pierre St. Pierre is een indrukwekkend plaatsje. Dat is niet om hoe het er nu uit ziet: een gezellig dorpje, met een typisch Caraïbische sfeer. Kleurrijk, maar met randjes. Veel huizen zijn uit beton opgetrokken, de daken van golfplaat. Het is niet erg als er wat rommel in de tuin ligt. De stad leeft van toeristen, die shoppen in de twee hoofdstraten die parallel lopen aan het strand. Een gewone stad, zoals zovelen in de Carieb.
We lopen door de warmte de heuvel op, richting het Centre de la Découverte des Sciences de la Terre. Het centrum vertelt het verhaal van de geologie van het eiland en de invloed daarvan op de stad. St. Pierre was de hoofdstad van Martinique en daarmee van de Franse Antillen. Een belangrijke stad dus, zowel om de handel als het bestuur.
Een prentkaart van eind 19e eeuw toont een stad die zo in Frankrijk had kunnen liggen. Stenen huizen, rode dakpannen. Een uitgebreid netwerk van straten strekt zich uit. In die tijd had de stad een heel andere aanblik.
De gloeiende aswolk die in 1902 naar beneden rolt bereikt binnen enkele minuten het stadje. De gehele bevolking komt daarbij om, inclusief de geankerde schepen. De stad wordt geheel vernietigd door branden die nog dagenlang woedden, aangewakkerd door pakhuizen vol met rum. De verwoesting is letterlijk compleet.
St. Pierre ligt aan de voet van een vulkaan, zoals zoveel stadjes in de Carieb. Nog steeds is de Carieb een actief vulkanisch gebied. Hier even verderop, nu nog onzichbaar, is tussen Martinique en Dominica een nieuw eiland aan het ontstaan.
Het laatste dorp dat verloren ging (1995), bevindt zich op Montserrat, een paar eilanden verderop. In 2007 zeilden we langs deze vulkaan, die toen rood gloeiend oplichtte in de nacht. Als het lukt, gaan we ook in Montserrat nog even een kijkje nemen. Wordt vervolgd.
Log: 6552 nm