Oranjebaai, dinsdag 1 mei 2007
Na het oponthoudt in St. Maarten moeten we kiezen. Door naar de British Virgin Islands of toch nog terug naar de Nederlandse eilanden. We kiezen voor het laatste. Statia blijkt bezeild, maar wel aan de wind. Er staat een forse kruiszee, vergezeld door diverse buien. Sylvia stuurt geconcentreerd tussen de golfkammen door. Op Statia ankeren we naast de Lientoo, die al voor ons bij de duikshop gereserveerd hebben.
Zo geweldig beschut als je in St. Maarten in de lagoon kan ankeren, zo open en onrustig is ankeren op Statia en Saba. Beide eilanden hebben geen baaien, dus je kunt niet meer doen dan "schuilen" aan de lijzijde van de eilanden. Helaas komt de swell wel om de eilanden heenzetten, dus lig je altijd te rollen. Alleen als er een rustige swell staat, precies uit het oosten, is dat uit te houden. Wij hebben geluk. Zowel op Statia als op Saba zijn de condities voor hier extreem rustig. Oke, het rolt wel, maar het is te doen. En de eilanden zelf maken dit ongemak ruimschoots goed.
We duiken in "Wreck city" en "the Aquarium" en de volgende dag bij "the Wall" en "Hangover reef". Bij "the Wall" gaan we tot 29 meter diep. Alle duiken zijn verschrikkelijk mooi. Statia is een ongelofelijk mooie onderwatertuin. Onze divemasters zijn ook geweldig. Heel relaxed en erg gezellig. De Nederlands sprekende Deense duikinstructrice harkt onderwatertuintjes aan, knuffelt met baracuda's en zeekomkommers (ook wij houden er een vast, ze plakken met nopjes aan je handen), bestudeerd minibeestjes met een vergrootglas, aait roggen, moonwalked en doet pirouetjes op haar hoofd (ook Daan doet de kopstand en krijgt applaus). Ze weet ook een octopus en een enorme moreen voor ons te vinden.
Oranjebaai, zaterdag 5 mei 2007
Naast duiken "moet" je op Statia "the Quill" (de kuil) bedwingen. Dit is een vulkaankrater die op het hoogste punt 600 meter is. We staan heel vroeg op, om in de koelte naar boven te kunnen lopen. Na 10 minuten druipt het zweet al van je af, maar we komen er wel. Langzaam slingert het pad naar de rand van de krater. Onderweg komen we tientallen heremietkreeftjes tegen, die op weg naar beneden zijn. Ze paren namelijk in zee. Die arme beestjes lopen dus 600 meter naar boven en naar beneden! Verder komen we een paar slangen tegen en honderden salamandertjes. Ook zijn er veel vogels, waaronder een zeldzame duifsoort die vrijwel alleen nog hier voorkomt. De leguanen later zich helaas niet zien. Hoe hoger je komt, hoe groener het wordt. In de krater zelf lijkt de begroeiing weer meer op een tropisch regenwoud, terwijl de rest van Statia vrij droog is. Om het hoogste punt te kunnen bereiken is het nodige klauterwerk nodig, maar ons evenwicht bewaren kunnen wij zeilers wel. We worden beloond met een prachtig uitzicht over het hele eiland, met op de achtergrond Saba.