Brest, dinsdag 29 augustus 2006
De Fransen zeggen dat het in Brest altijd 10 graden is en regent. We geven ze geen ongelijk - hoogste tijd om naar het zuiden te gaan. De motor lekt niet meer, we hebben een geweldig laatste avondmaal van David gekregen en de dame heeft haar buikje vol met diesel, water en vele blikken ravioli. De voorspelling was drie dagen geen wind. Natuurlijk klopt dat niet. Nu zeggen ze NW 5-6 Bf en dat klopt veel beter. Een nare golfslag maakt ons allemaal ziek, met name David. Hard gaat het wel. 's Nachts neemt de wind af en vanaf 7 uur 's morgens moeten we moteren. Gelukkig komt er 's avonds weer een zuchtje wind uit ZO, dat uitgroeit tot wederom een 7 Bf, zodat we ons bij het naderen van de Spaanse kust afvragen of we wel kunnen aanlopen. We krijgen heel even bezoek van een dolfijn, maar we blijken niet lang interessant te zijn. Eenmaal achter de luwte van het land kalmeert alles om ons heen en hebben we een geweldige, door de sluierbewolking mistieke aanloop naar de Torre de Hercules, de vuurtoren van La Coruna (en een van de vele oudste vuurtorens van Europa). In 60 uur overgestoken. Niet gek.
La Coruna, zondag 3 september 2006
Na nog een dagje klussen met hulp van David zit de ankerlier er eindelijk in. Die moet uitgeprobeerd worden. We varen 12 nm naar een baaitje in de ria van El Ferrol. Ankeren in deze ria is een kwestie van op tijd stoppen. In de verte zie je de vreselijke industrie van deze grootste marinebasis van Spanje, maar als je jezelf 180 graden omdraait is er helemaal niets aan de hand en is onze baai geweldig met uitzicht op fortificaties van Filips de tweede. Mostly scenic, zouden we deze baai dan ook willen noemen. Ankeren gaat vlekkeloos, we liggen als een huis. Voorlopig hoeven we hier niet meer weg, althans wat ons betreft. De plaatselijke roeivereniging heeft daar de volgende ochtend zo z'n eigen mening over. Of we meteen anker op willen gaan, we liggen midden in hun wedstrijdbaan. Nu begrijpen we waar die boeitjes met vlaggetjes voor zijn. De jaarlijkse roeiwedstrijd El Ferrol wordt, nadat we 200 m zijn opgeschoven, voor onze neus gehouden. Daarbij moeten de 4-mans roeiboten heen-en-weer tussen twee boeien roeien, terwijl die dingen natuurlijk niet gemaakt zijn om bochten mee te draaien. Ondanks dat we er niets van verstaan zijn de spaanse verwensingen erg vermakelijk.
Ten slotte wordt de baai gebruikt voor de maidentrip van het bijbootje. We maken een landing op het strand, zonder natte voeten en drinken een kop koffie tussen de vrolijke roeiers in het enige cafe van het dorp. Hier merk je voor het eerst dat het klimaat verandert. Voor het eerst korte broeken aan en in iedere achtertuin staan abrikozen- en perenbomen. Het feest lijkt begonnen.
Logstand: 845 nm