10 juni 2022
‘t Lijkt wel een beetje op een parkeerplaats zoeken in Amsterdam. Franse rivieren liggen tjokvol met boten. Rijen met boeien langs de oevers, drie, soms vier dik. Waar geen boeien liggen, kun je wedden op parcs à huitres. Dat maakt het lastig een parkeerplaats te vinden. Naast de boeienrijen is het vaak diep en lig je in de volle stroom van de rivier. Lege plekken zijn verdacht, want je anker in een parc gooien leidt waarschijnlijk tot een spoedcursus Franse krachttermen.
Opletten dus. De Franse zeekaarten die we gebruiken blijken overigens weer uitstekend. We hebben nog geen parc à huitres ontdekt die niet op de kaart stond. Vorig jaar hadden we dezelfde ervaring aan de noordkant van Bretagne met rotsen. Bij een vergelijk van kaart met satellietfoto’s leek ieder rotsje ingetekend.
Het heeft hier in Bretagne onze voorkeur om een ankerplaats juist met laag water te zoeken. De parcs en de bodemtoestand zijn dan te zien, je weet dan waar je over een paar uur goed kunt ankeren.
Maar dat is nu niet onze timing. We komen uit Sauzon, door de baai van Quiberon. Daar lagen we droog, dus om weg te komen hadden we eerst voldoende water nodig. Halverwege de ochtend komen we los, op half tij. Vervolgens hebben we de stroom nog drie uur mee richting de ingang van de Golfe de Morbihan. Op hoog water komen we dan aan bij de ingang. Niet helemaal ideaal. Maar we gokken erop dat we nog minstens een uur hebben voordat de ebstroom teveel tegen gaat zitten.
Maar de krappe planning kreeg eerst nog even een klein deukje. Midden op zee worden we gepraaid door een RIB. ‘We aar ze Frenche navie!’, maken ze duidelijk. Op zo’n moment kan het geen kwaad om je domme-toerist-uit-holland gezicht op te zetten. Of we 2 kilometer willen omvaren, ze zijn bezig met een oefening met mijnen. Typisch, er zit behoorlijk wat pleziervaart om ons heen. Ook zij worden de andere kant op gestuurd.
De Fransen zijn actief op het water, dit is de vijfde keer dat de schipper op zee staande wordt gehouden. De eerste keer kwamen ze met vier man & hond aan boord en duurde het drie kwartier voordat de zoektocht voorbij was en het ijs brak. De stoere mannen bleken ambtenaren die normaal achter een bureau zaten. Eén week per jaar werden ze veroordeeld tot zeedienst. Gezien het gebrek aan kleur op de wangen was het wel duidelijk waar ze liever zaten.
Net binnen in de golf, bij le Grand Mouton – 9 knopen stroom op springtij – zijn er twee opties. Rechtsaf gaat het de golf van Morbihan in. Wij gaan linksaf, de rivier de Auray op. We hebben in dit nauwe stuk kort twee knopen stroom mee, ondanks het feit dat het rond hoog water is. Een hint dat het hier flink kan stromen op andere momenten.
De ebstroom laat op zich wachten, dus nu dobberen wij intussen prettig dieper het land in. De omgeving wordt steeds mooier. De rivier maakt een prachtig groen beboste S-bocht. Hier willen we best liggen, maar de boeidichtheid loopt op met de aantrekkelijkheid van de omgeving. Iets verder dan maar.
We vinden een goede plek vlakbij Bono, waar de rivier zich splitst. Hier is genoeg ruimte om te ankeren. Het kan minder, qua ankerplaats. Je krijgt er niet direct heimwee naar het IJsselmeer van.
Bono
12 juni 2022
Geankerd achter Ile Longue. Verderop in het vaarwater vliegen de bootjes voorbij. Er wordt veel alleen op grootzeil gevaren, met motor bij. Maar er wordt ook gezeild. Met een bak koffie erbij kijken we naar de snelheid waarmee heengaand en teruggaand verkeer langskomen. Voorlopig is dat nog met een rotvaart zeewaarts. Boten die naar binnen varen, waar wij ook heen willen, gaan met een slakkengang. We wachten rustig tot de stroom is gekeerd en heffen het anker. We willen richting Ile aux Moines.
De wind is tegen, maar de stroom is mee, dus dit is leuk stroomzeilen. Fok uitdraaien, motor uit! We maken vlotte slagen naar Port Blanc. Daar gaan we een vernauwing van het vaarwater door, tussen Ile aux Moines en Port Blanc. De stroom neemt er toe van een knoop of anderhalf tot een knoop of 3 à 4. Stroom tegen wind: onmiddelijk krijg je korte golfjes.
Wind tegen stroom, tussen Port Blanc en Ile aux moines
Een kwartiertje later zijn we weer terug, ditmaal met wind mee en tegen stroom. De ankeroptie aan deze kant van het eiland beviel niet, we gaan terug naar een baaitje die we eerder hadden gezien. Ditmaal kruipen we door de doorgang.
Het is een merkwaardig stukje vaarwater. Het ligt beschut tegen golven en wind, maar het kan er stromen als de beste. Op de wat ruimere stukken tussen de eilanden staat misschien een knoop of anderhalf, maar in de nauwtes tussen de eilanden kun je best opeens een knoop of vijf hebben. Lollig om in te zeilen. De wind valt vaak weg bij een eiland en dan schiet je met klapperende zeilen en een rotvaart door de engte. Dat gaat gelukkig goed, want je wordt door de stroom vanzelf langs het eiland gezet.
13 juni 2022
We gooien de fietsen in de bijboot en brommeren naar de kant. We maken een praatje met een Fransman, die blijkt één van de historische boten van de golf te zeilen. Daar hadden we in de baai al een ommetje voor gemaakt om die te bewonderen. Een Yole de Bantry, een prachtig gerestaureerde houten boot. Ze worden door een vereniging onderhouden en je kunt er op meezeilen. Ze hebben een platte bodem om te kunnen navigeren door de ondieptes van de golf. Er werd vroeger van alles mee gedaan, van vissen tot vrachtvervoer.
De Fransman begint met een compliment over onze bijboot te maken. Die is ook van hout, maar gelukkig is er niet de 2000 uur aan schilderen ingegaan die de Yole – toegegeven – prachtig doet glimmen. Wat zijn die Fransen toch heerlijk enthousiast, de bijbootcomplimentscore komt op vier uit vijf havens. Eerder in Sauzon werd er zelfs uitgebreid naar concept en bouw geïnformeerd door een stel met eigen boot. Voor hun werk zaten ze ook op zee, op een vrachtschip dat onderdelen voor de Arianeraket vanuit Europa naar Frans Guiana vervoert. Twee maanden op en twee maanden af. De twee maanden ‘af’ is er dan tijd om te zeilen. Het leek ons dat ze in Sauzon daarvoor een ideale thuishaven hebben.