Logstand: 0 nm
Vertrek, zondag 30 juli 2006
Het eerste dat opvalt is de beweging van de boot. In de box was het al merkbaar, ze heeft een trage schommel gekregen. Eerder reageerde ze bruusk, bokkend tegen golven. We varen aan de wind tegen een 6 Bf in, en golven worden vriendelijker genomen dan we van haar gewend zijn. Er zit dus ook een voordeel aan die grofweg 1000 kilo "wooncomfort" die we aan boord hebben gedragen.
Het volgende dat opvalt, is dat het roer los zit. "Het roer beweegt", zegt Syl die stuurt, "maar ik beweeg 'm niet". Even proberen... inderdaad, je kunt het zelfs horen. Omdraaien, voor de wind weglopen, overleg. Anderhalf uur later zijn we weer terug in onze box in IJmuiden. Van de menigte die ons 3 uur geleden hier heeft uitgezwaaid is gelukkig niemand meer te bekennen. Langzaam beseffen we dat we een hoop werk voor de boeg hebben. Om het moreel alsvast op te krikken beginnen we aan het oplossen van een klus waar we nog niet aan toe waren gekomen: de lekkage in de motor. De bedachte oplossing - het aandraaien van wat moeren - blijkt niet afdoende. De brompot is lek en zal gelast moeten worden. Als het met het moreel niet meer goedkomt, rest maar een ding: vroeg naar bed.
De dagen die volgen zijn gevuld met grijze luchten en het besef dat alle problemen een oplossing hebben. De brompot wordt gelast en op de kant halen we het roer eraf om nieuwe lagers te laten draaien. Als het weer toch tegen zit, kun je net zo goed nuttige dingen doen. De kluslijst erbij, dus.
Vertrek, zaterdag 5 augustus 2006
Wat betreft het weer hadden onze startproblemen niet beter kunnen uitkomen: na een week regen tegen staat er nu een noord 6, en wij willen naar het zuiden. Prachtig! Het eerste stuk gaat dan ook erg hard (7,5-9 knopen). 's Nachts zitten we voor de Belgische kust. De wind is dan alweer ingezakt, we stoeien wat met klapperende zeilen, halen ze weg en motoren richting Calais. De volgende ochtend geeft zwakke zuidwesten wind. We besluiten de Engelse kant te nemen om zoveel mogelijk noordelijk en westelijk te zitten als de wind draait naar het noordwesten. Dat laatste was de wind niet van plan, maar dat wisten we toen niet (de meneren van het weer ook niet, trouwens). Dus steken we de shipping lane over tussen Calais en Dover. Het is niet druk, vanochtend. We motoren de Engelse kust langs op zondagochtend. Dichte mist tussen Dover en Dungeness maar wel weer op zeil ondertussen. Tegen de avond kan het zeil er (na paar uur motoren) weer op en mag Syl een paar uur in d'r eentje aan de wind hakken in gevecht met Beachy Head die zich niet wil laten ronden. 's Nachts gaat het richting Brighton - dat vinden we voorlopig even ver genoeg - waar we rond 4 uur in de ochtend aankomen. De wind draait dat laatste stukje net zo dat we geheel in stijl op 't zeil kunnen aanlopen. Brighton verwelkomt ons alvast.
Brighton, dinsdag 8 augustus 2006
Hele vieze diesel deze morgen in Brighton. Die gaan we maar niet meenemen. Jammer want we krijgen weinig wind, maar we hebben soort van genoeg om Cherbourg te kunnen redden. We starten met een zwakke westelijke wind. Opmerkelijk, gezien de weerkaarten. Misschien een landeffect. Maar ook de Fransen weten het zeker en roepen elk uur "vent du Nord, Nord Est, quatre Beaufort". Hoe dan ook, wij hebben zuidwest weinig. Zo bereiken we de shipping lane. Wij gaan langzaam, dus het is wat mikken tussen het drukke verkeer. Arie (onze windvaanstuurinrichting, een Aries) stuurt overigens, zo als zo vaak. Zo in de vlakke zee doet hij het in weinig wind met plezier. Heerlijk om je handen vrij te hebben. Komt er een vrachtschip aan, twee "klikken" aan het touwtje aan stuurboord. Is het vrachtschip vrijgevaren, twee klikken aan het bakboordtouwtje en we liggen weer op koers.
Pascal maakt nog even ruzie met een vrachtschip, dat zelfs vindt dat we zo dichtbij komen, dat hij boos toetert. Terwijl we toch keurig door 30° uit te wijken aangaven achter hem langs te steken. Moet hij maar beter op zijn radar kijken?
De overtocht gaat zo voorspoedig dat we nog in het donker voor Cherbourg liggen. We gaan een uurtje op tegenkoers liggen en wachten tot het licht is. Om half tien eten we onze eerste pain au chocolat!
Cherbourg, vrijdag 11 augustus 2006
Vertrek naar Guernsey, St. Peter Port. Gisteren is Xavier aan boord gekomen. Wat onwijs gezellig. Vandaag is alleen wat minder gezellig voor hem. We hebben weer het hele stuk wind tegen, kracht 6. En Xavier heeft nog geen zeebenen, de arme ziel. Wij hebben en wilde en spectaculaire overtocht, vol met kolkende eddies, overfalls, rare tegenstromen en een nieuw record op de teller: 14.6 knopen midden in de Alderny race. Ondanks het onstuimige weer, kunnen we er beiden erg van genieten. Na een rustdag in St. Peter Port en veel gereken aan stroom, weer en wind, besluiten we om in een keer door te gaan naar Brest. Helaas dus geen leuke Franse haventjes meer, maar doorhakken. Niet zo leuk voor Xavier, die zich overigens zeer kranig weert, maar als wij nog op tijd willen zijn voor het huwelijk van Carel moeten we wel. Natuurlijk hebben we weer zuidwest tegen, maar we kunnen net de juiste koers houden en vliegen over het onstuimige water. Daardoor komen we wederom nog bij donker (en stroom tegen) in de buurt van het Chenal du Four (waar die vuurtorens staan die op alle ansichtkaarten in Bretagne staan) en moeten we wederom wat tijd verdoen met inmiddels te weinig wind, klapperende zeilen en en daardoor onwillige Arie. De volgende ochtend is het kanaal zelf is prachtig, rustig en zonovergoten, maar we genieten er helaas te weinig van omdat we erg moe zijn na de onstuimige nacht. Xavier steekt z'n hoofd naar buiten op dit mooie moment, ziet dat het goed is, en verdwijnt weer onderdeks voor een "tukje". In de loop van de middag lopen we Camaret binnen, dat een veel charmanter dorpje is dan Brest, waar Pascal en Sylvia in bed duiken en Xavier uitgerust het dorp gaat verkennen. Nadat wij wakker zijn, heeft Xavier de "vivier" ontdekt. Daar kun je je eigen, net gevangen kreeft of oesters uitzoeken en desgewenst laten koken. Zo gezegd, zo gedaan. De heren genieten van een waar feestmaal en en passant leren we hoe je die beesten eigenlijk op zijn Frans te lijf moet gaan (heel handig: kreeften tekenen een lijn op hun rug waar je ze doormidden kunt snijden). Woensdag varen we naar Brest. Welliswaar in de stromende regen is het eindelijk ook voor Xavier een leuk tochtje. Hij begint de smaak aardig te pakken te krijgen! Helaas moeten we daar afscheid van hem nemen. En zelf onze treinkaartjes naar Nederland regelen. We hebben behoorlijk moeten doorjakkeren, maar we hebben het gehaald. Overmorgen is het huwelijk van mijn broer.
Logstand: 535 nm
Brest, zondag 20 augustus 2006
Over de afgelopen drie dagen Nederland zullen we nog veel en vaak praten, maar niet hier. Terugkomen in Brest voelt gek genoeg als thuiskomen. Het bootje ligt er nog precies zo bij als vertrek. Gelukkig maar. Nu breekt een week aan van klussen en natuurlijk gaat er weer van alles kapot wat niet kapot kan gaan. Het modem van de sateliettelefoon blijkt definitief kapot, dus dat is einde verhaal voor de email aan boord. De (nieuwe) diesellekkage in de motoruimte blijkt vervelender dan verwacht. Er is een bout dolgedraaid en de motorman vertelt ons dat de enige oplossing is het brandstofpompje te vervangen. Het is inmiddels vrijdagochtend. Morgen komt David en zondag moeten we eigenlijk weg, om op tijd in Spanje te zijn. Yanmar is niet populair in Frankrijk, dus hebben ze niets op voorraad. Bestellen duurt minstens een week. Wat nu? We hebben een engeltje nodig om dit op te lossen. En die krijgen we, in de vorm van Astrid. Die stapt in Nederland in de auto, haalt daar een brandstofpomp bij onze Nederlandse motormeneer en brengt die vervolgens naar Amsterdam, zodat David die nog net op tijd mee kan nemen.
Brest, zaterdag 26 augustus 2006
Zeer gezellig dat David vanavond aan gaat komen. Een goede zeiler is welkom op de overtocht naar Spanje die waarschijnlijk aan de wind zal zijn. Maar eerst zal maandag de motor gerepareerd moeten worden.