La Coruña, maandag 4 september 2006
Vandaag is een wisseldag. David gaat weer richting huis; Astrid en Wouter komen op bezoek. Iedereen vliegt via Santiago de Compostella, dus maken wij van de gelegenheid gebruik om die stad te gaan bezoeken. Dat zo'n changement de l'equipage verwarrend kan zijn begrijpen we en de spaanse luchthavendiensten misplaatsen dan ook de bagage van zowel Wouter en Astrid als van David. Zo zitten we aan het eind van de dag op een terrasje met een tevreden kijkende Astrid en Wouter: beiden "luchtig" gekleed en met pas aangeschafte tandenborstels en ondergoed.
De volgende dag gaan we bunkeren. Voor de zekerheid shoppen Astrid en Wouter nog wat met de creditkaart van de KLM want die koffers die komen toch niet meer. Op de terugweg worden ze vlak voor de jachthaven - bezakt met nieuwe spullen - ingehaald door een busje van een pakketdienst. Inderdaad: hun bagage. De karmameter slaat uit tot in het rood.
Lage, woensdag 6 september 2006
We motoren van La Coruña naar Corme. Een paar keer denken we dat er toch een windje gaat opsteken, maar het blijken steeds plaagstootjes. Als je een zeil omhoog doet, houdt het weer op. Corme blijkt bij aankomst voornamelijk te bestaan uit visfuiken, dus dan toch maar naar Lage aan de andere kant van de baai. Het bezoek stelt prijs op vaste grond onder de voeten, en dus meren we bow-to af aan het enige jachtensteigertje dat Lage rijk is. Tijd voor de tapastactiek: maximaal twee gerechten per tent en zo uitvinden waar de goeie zit. We bestellen helaas toch weer teveel en krijgen slappe patatas.
Na een zwempartij de volgende dag gaat het 's middags verder richting Camariñas en we kunnen zeilen. Ankeren zou ook moeten kunnen in deze baai maar we treffen twee keer wier. Erg mooie baai, dat zeker, dus gaan we de volgende dag middagankeren voor een strandje voor wat "verplichte" ontspanning.
Logstand: 912 nm. Watertemperatuur: 17° C.
Camariñas, zondag 10 september 2006
De eerste echte dag zonder schema. Gasten weg, doorjakkeren van de baan. Syl heeft d'r enkel naar verstuikt, dus zij mag niets. En ik moet niets. Onwennig kijken we op onze lijstjes: geen nopende zaken. Het schuldgevoel kruipt omhoog. Zo komt zo'n logboek dus vol: te veel tijd om helemaal niets op te schrijven.
Rond kaap Finisterre, dinsdag 12 september 2006
Een prachtige, Galicische morgen. Onbewolkt blauw. We varen de baai uit en ronden de meest westelijke kaap van Europa (niet Finisterre, maar Cabo Torinaña, ondanks populair geloof). Toch klopt er iets niet - het is straalblauw, maar er hangt een dikke band op de horizon. Wolken? Mist. Galicisch toveren: iemand knipt met z'n vingers en alles is weg. Opeens zitten we er middenin. Dat betekent voor ons goed uitluisteren naar andere schepen, en vaak posities plotten in de kaart.
Van Cabo Finisterre zien we niets. We ronden hem in dichte mist, zonder er een glimp van op te vangen. We horen 'm wel, twee keer per minuut "moeoeh, moeoeh" zeggen. Ergens is dus wat, en volgens de plot moeten we nu al aardig in de baai zitten. Er knipt weer iemand met z'n vingers. Uit het niets torent Finisterre's vuurtoren links boven ons uit, en verschijnt een visser dichtbij aan de rechterkant. Die voor ons wacht. Wat een aardige mensen, die Spanjaarden.
Het is schokkend te zien hoe snel die mist kan optrekken. Het prettige is dat die vaak in de baai weer verdwijnt zodat we nu in alle rust een ankerplaats kunnen zoeken. We moeten nog om een verborgen rotsje heen dus dat komt goed uit. In de namiddag liggen we in alle rust in een pracht van een baai.
Sardiñeiro, woensdag 13 september 2006
6:30 's ochtends, en de wind is gedraaid. Wakker geworden door een andere beweging. Er rollen golfjes in de baai. Gisteren hebben we het anker een paar keer gezet om goede grip te krijgen, het hield tot halve kracht achteruit. We verwachten een front, dat nu duidelijk eraan zit te komen. Tot nu toe waren die niet zo sterk, meer dan een dikke twintig knopen wind verwachten we niet. Er staat nu 15 knopen, en van slapen gaat niet veel meer komen want dit moeten we een beetje in de gaten houden. Mocht het teveel worden, dan is het ankerop en een paar mijl naar Finisterre varen waar we achter de pier kunnen gaan liggen.
Drie uur later en het gaat nu toch richting 30 knopen. We liggen nog vast, maar we moeten misschien toch maar richting haven. Het strand ziet er al minder gezellig uit over onze achterkant. We doen eerst nog even de afwas. Dan: een scherpe tók. De boeg valt sterk af, we zijn los. Blik op de windmeter: 39 knopen. Nu moet er snel gehandeld worden. We schieten nog even een jas aan, want het regent inmiddels behoorlijk. Motor aan, anker binnenhalen. Dat gaat boven verwachting makkelijk. Even later wordt duidelijk waarom: er zit niets meer aan het eind van de ketting. Het anker is verdwenen.
In Finisterre kunnen we alleen ankeren, dat is misschien nu niet zo'n goed idee. Dan maar op weg naar een marina. Die ligt 20 mijl bovenwinds en tegen een korte zee in. Tijdens de grimmige tocht daarheen kunnen we overdenken hoe het de volgende keer beter moet. Tien uur later is het weer over en liggen we in wat de meest luxe haven van Galicië moet zijn: alles ziet er on-spaans duits en degelijk uit. Na het verkrijgen van electronische toegang springen we meteen onder een warme douche. Koud, dat Spanje.
Portosin, maandag 18 september 2006
Om onze ankerangst te overwinnen, hebben we goed weer afgewacht om weer een ankerpoging te gaan doen - ditmaal met onze tweede anker. Het plan is een baaitje in de buurt van Sangejo op te pikken. We lopen met dichte mist het kanaal in tussen Islas Ons en het vasteland van Pontevedra. Opletten, plotten en... jahoor, daar is ineens Islas Ons rechts en de ria de Pontevedra recht vooruit. Alsof er geen mist geweest is. Een Spanjaard in een stilliggend jacht zwaait. Nu komt het leuke gedeelte: we hebben een stuk of drie baaitjes uitgezocht om ten anker te gaan liggen. Het eerste baaitje is afgesloten door boeien die een zwemstrand markeren. Hmmm. Onze volgende twee opties kennen hetzelfde probleem en aangezien het al laat is druipen we af en varen de marina binnen.
Sangenjo, dinsdag 19 september 2006
De volgende morgen hangt dreigend op het havenkantoor een "extreem weer"-waarschuwing, in het Galisisch uiteraard. Beetje Frans mengen met Spaans: windstoten tot 120 km/hr door hurricane Gordon, de nacht van de 20e gaat het los. We hebben het plan om vannacht bij Islas Cies te ankeren, omdat we @#$%! nu toch wel eens achter dat anker willen liggen. Dat zou net moeten kunnen, als Gordon zich aan z'n afspraak houdt. We maken een vluchtplan mocht het misgaan: Bayona ligt 7 mijl verderop, de waypoints gaan alvast de GPS in. Het weer wordt permanent in de gaten gehouden.
De Islas Cies is bekend terrein: daar hebben we al eens eerder gelegen. Ankeren doen we op bijna dezelfde plek, na wat rondgevaren te hebben om goede bodem te zoeken. Deze plek is prachtig. Flippers aan en snorkels om, overboord en naar het strand. Aan de overkant ligt een bekend Nederlands jacht, maar aan het eind van de middag verdwijnen zij naar Bayona. Wij blijven liggen en wachten het weerbericht af. Dat komt pas tegen 23:00 's avonds. "Storm to severe storm, possible hurricane. Finisterre: South West 7-8, becoming South to South West 9 to 12." Dat is op zich niets nieuws, maar wanneer komt echter die 7-8? Nu is het nog bladstil.
Gaan we ons een tweede keer laten verassen? We kiezen, met de staart tussen de benen, voor direct vertrekken. Ankerop dus, en navigatieoefening in het donker. Rotsen links, licht met Flash 5 + Long Flash vooruit, rechts daarlangs. In no time zijn we in Bayona. Zucht. En Gordon? Die kwam 24 uur te laat, heel onbeleeft midden in de nacht. We meten een nieuw record op de windmeter: 61 knopen, een uitschieter van bijna windkracht 12. Blij dat we "binnen" zijn.
Bayona, vrijdag 22 september 2006
Vijf dagen regen huppelen achter Gordon aan, dus alle tijd om het land te verkennen. Vandaag eens de bus naar Vigo, voor wat winkelgenot en een echte Spaanse warme lunch. Interessant wordt het als we op zoek gaan naar een wartel. Leg dat maar eens uit in het Spaans. We vallen een willekeurig winkeltje binnen. De man gaat naar achter en komt terug met een ding dat geschikt is voor een vissersboot. Nee, nee, we zijn maar een jachtje. Iets kleiner graag!
Een man die al een tijd in de winkel staat wordt aangesproken. Of hij iets weet? Tuurlijk weet hij dat, loop maar mee. We gaan een volgende scheepswinkel binnen en de man beweegt een medewerker op commanderende toon dingen te gaan zoeken. En inderdaad: een wartel-op-maat. Heeft hij dan ook nog een nieuw hoofdanker voor ons? Dat helaas niet, maar we krijgen wel een rondleiding door de werkplaats, 2 petjes met opdruk, e-mailadressen van het aanwezige personeel, enthousiast handgeschud en een heuse factuur. Die we cash ter plekke voldoen. Wat een vreselijk aardige mensen toch, die Spanjaarden.
Islas Cies, maandag 25 september 2006
Het verblijf in Galicië wordt afgesloten met, toch nog, drie daagjes ankeren voor de Islas Cies. Het weer houdt voorlopig en we zullen pas weggaan als de eerste regendruppels weer naar beneden vallen. Als het anker is vastgetrokken is het meteen tijd om het nieuwe duikpak uit te proberen. En met succes: zonder kou lijden kan het onderwaterschip worden schoongemaakt. Zo op z'n kop hangend onder de rollende boot blijkt trouwens dat je ook onderwater zeeziek kunt worden. Op tijd stoppen, dus maar. Dat gerol heb je trouwens overal, ook in de havens. De deining weet altijd wel een gaatje te vinden om binnen te komen. Op een rollende boot wordt je na een tijdje gek, dus we expirimenteren we met het overboord hangen van een puts. En met succes: het heeft op z'n minst een placebo-effect op ons gestel gehad.
's Avonds draait er nog een Nederlandse boot de ankerplaats op. Niet lang daarna komt de eigenaar aantuffen in de bijboot. Of we zin hebben in een drankje vanavond? Uitstekend plan, zo'n ankerplaatsborrel. We horen meteen wat verhalen van andere Nederlandse boten. Tot onze gerustelling horen we dat ook zij ankers blijken te verliezen.
Op de derde dag wandelen we naar het pointe de vu van het eiland. Foto-opportunity: geweldig uitzicht op de baai waar we ten anker liggen waar we net, maar dan ook net, niet onze boot kunnen zien liggen. Bij terugkomst begint het zachtjes te regenen. Dat kennen we - maar er knapt iets. Wegwezen, aftaaien en inpakken! Naar het zuiden! Diesel tanken, een land opschuiven. Morgen op naar Portugal...