Horta, Faial, donderdag 21 juni 2007
Na een dagje flink boenen aan de boot en aan onszelf, worden we langzamerhand weer landmensen: we belanden ook zaterdag in de kroeg en halen de lichten. Zondag wordt dan ook een rustdag en we maken een kleine wandeling naar de Caldeira do Inferno, een kleine, dubbele krater, die aan een kant open is naar zee.
Vanuit de jachthaven heb je uitzicht op het eiland Pico en op de hoogste berg van Portugal: de Pico Alto. De berg steekt bij mooi weer prachtig boven de wolken uit en soms heeft hij nog een wolkenhoedje op (zie de foto's). Die berg moet bedwongen worden. De tocht staat als "moeilijk" aangeschreven en je moet je eerst bij de brandweer melden en je weer afmelden als je beneden bent. We nemen de eerste ferry naar Pico, bepakt met voldoende water, broodjes en marsrepen. Met de auto rijden we naar het beginpunt op 1231 meter. Daar zitten we al in de wolken, waarvan er vandaag gelukkig weinig zijn. We zien het pad naar boven slingeren. Het pad begint nog met kleine bosjes en gras, maar is al behoorlijk steil. Naarmate we hoger komen, wordt het steeds rotsachtiger en steiler. De lavaformaties zijn fascinerend en het uitzicht wordt steeds mooier naarmate we verder boven de wolken komen. We zoeken onze eigen weg van markeringspaaltje naar markeringspaaltje, maar de top nadert gestaag. Als we denken er te zijn, blijken we op een kraterrand te staan. Midden in de krater staat nog een berg, dus het is nog wat verder dan we dachten. De dames houden het halverwege het laatste bergje voor gezien. Het is wel erg stijl en glibberig op het losse gravel. De heren bereiken het hoogste punt, 2351 meter. Na 4 uur heen en 2,5 uur terug keren we zeer voldaan terug bij he autotje. De volgende dag hebben we wel een beetje last van spierpijn...
Onze laatste avond met Wam en Astrid sluiten we in stijl af in de pousada, gevolgd door een afzakkertje in Café Sport.
Horta, Faial, maandag 25 juni 2007
De Azoren zijn te gezellig. Waar het in de Carieb allemaal groot en veel is, is het hier klein en knus. Alle boten die hier liggen, hebben net een oceaanoversteek achter de rug en dat schept een band. Zeker met de Nederlandse boten, die we allemaal in de Carieb of Bermuda hebben ontmoet, of in ieder geval over de SSB-radio hebben gesproken. Sylvia's verjaardag wordt dan ook gevierd met alle Nederlandse boten: de Lientoo, de Klef, de Blijmetje, de Gekko, de Schoonheyt en de Nenya zijn van de partij. Als iedereen aan boord is, hangt de Wateraap zo scheeft dat we maar besluiten de borrel op de kade voort te zetten. De Lientoo heeft zelfs een taart gebakken. Het is een bijzondere manier om je verjaardag te vieren, zo tussen de bootschilderingen.
De kadeborrel blijkt een succesformule. De komende avonden wordt de formule voortgezet en brengt iedereen eigen drankjes mee. De Lientoo organiseerd zelfs een kadebarbeque met het vlees dat ze nog in de diepvries hebben van de overtocht. Het is lang geleden dat we zo vaak zo veel gedronken hebben. Het lijkt wel een soort A-dagen.
Faial, woensdag 27 juni 2007
Pas na anderhalve week komen we ertoe de rest van Faial te bekijken. We huren een autotje samen met de Klef (Edo en Marieke). De twee hoogtepunten zijn de Caldeira en de Ponta dos Capelinhos. De Ponta dos Capelinhos is een soort maanlandschap dat 50 jaar geleden is ontstaan, toen er een vulkaan vlak naast het eiland begon uit te barsten. Er is een enorme berg gruis en as ontstaan, die als het ware aan het eiland is "vastgegroeid". Daardoor staat de vuurtoren, die eerst aan zee stond, nu een enorm stuk landinwaards, achter de nieuwe berg. Inmiddels is er al weer een groot stuk van het nieuwe landschap door erosie weggevaagd. Er groeit nog steeds nauwelijks iets, dus het is een merkwaardig kaal landschap van zand en steen in allerlei kleurschakeringen. De Caldeira, ofwel krater, ligt midden op het eiland. Je kunt er helemaal omheen lopen, maar wij doen maar een klein stukje. De vegetatie in de Caldeira is heel anders, bijna moerassig, dan erbuiten. Geweldig gezicht. Verder genieten we van de kleine laantjes en grasweilandjes die allemaal worden omkranst door hagen van hortensia's in volle bloei.
Tot slot kunnen we niet weg uit Horta zonder op de kademuur geschilderd te hebben. Dat is een zeilerstraditie en het brengt ongeluk om niet te schilderen. Daarom zie je iedere dag wel ergens iemand met kwasten en potten verf in de weer. Het is lastig om op de overvolle muur een plekje te vinden dat zo verweerd is dat we er overheen durven te schilderen. "Ons" plekje is slechts in kleermakerszit of liggend op de buik te beschilderen, maar levert met veel geduld het gewenste resultaat.
Angra do Heroismo, Terceira, zondag 1 juli 2007
Na een zeil- en motordagje, waarbij we met de Klef opvaren vanuit Horta, komen we aan in Angra. Daar worden we warm ontvangen door de Margalliti, die we voor het laatst in Lissabon gezien hebben. Op hun achterdek worden we langzaam dronken gevoerd, terwijl boven ons het vuurwerk ter afsluiting van de feestweek in Angra losbarst.