top of page
De Passy's

d'Algarve



29 september 2022 We liggen weer in een box in de marina, wederom omdat we panne hebben aan de hydrauliek. Een mens wordt er wel eens moe van. Wat ook niet helpt is dat Lagos toeristisch-lelijk is. Rijen opgesmukte appartementen, goedkope eettentjes en dito toeristenwinkels. De kade is bezaaid met toerbootstands die dolfijntrips aanbieden. Tja. Wat dan weer wel helpt is dat ze een absurd grote drankhandel hebben…


Maar Lagos biedt ook een als goed bekendstaande werf plus alle andere bootvoorzieningen die je zou wensen. Wat de werf betreft kunnen we meteen het water uit, maar de hydrauliekexpert heeft pas over een week tijd. Dan maar eerst een zelfdiagnose. Met de beproefde methode van Syl's make-up-spiegel geplakt op een stokje, vinden we – wederom - dat er onderwater olie lekt bij de slangaansluiting. Na aandraaien van de moer stopt het lekken. Blijkbaar trilt de aansluiting langzaam los. De kiel gaat nog eens 10x op en neer: geen lekkage. Goed. Dan heeft het weinig zin het water uit te gaan. Kielkast dichtschroeven dan maar weer en regelmatig blijven controleren.


En we hebben geluk: de ‘brander’ heeft een bezoek aan Lagos gepland. Laten wij daar nu, niet geheel toevallig, net liggen. Twee vliegen in één klap. Het felbegeerde (?) zeebriefnummer kan op onze romp worden gebrand. Althans, dat hoopte de meneer van het Kadaster: “heb een tijdje al niet meer gegraveerd in aluminium”. Maar we gaan toch voor het plastieke plaatje. Dan gaat ‘t, teleurstellend, gewoon met lijm.


Al met al een verassend simpel klusje. Wij waarderen dat men hiervoor helemaal naar de Algarve wil komen. En dat na het nogal stroperige administratieve proces. Maar misschien is 't best een leuk uitje, die Algarve. Hoe dan ook, eenmaal terug in Nederland zet de brander het gas erop. Binnen een week ligt de definitieve zeebrief in Utrecht op de mat.

Portimão, 5 oktober 2022 Snel door dus, richting Portimão, ietje verderop. We worden vrijwel direct voor een spontane strandborrel uitgenodigd door mensen die we geheel niet kennen. Wat een aardige mensen! Het blijkt echter het werk van de Blauwe Zwaan, die even verderop ligt. Die kennen we wel en zij gaan ook borrelen.


Tegen zonsondergang schuiven we Ook voor de borrel het strand op. Direct staan er drie medezeilers om de bijboot. Het bootje wordt van boven tot onder bestudeerd. Een Britse medezeiler heeft Ook al in Baiona gespot en wil alles weten over het bouwproces. Hij grapt dat we samen er nog maar één moeten bouwen. Als je social skills een verfje kunnen gebruiken, dan bouw je gewoon een bijboot…


Portimão is een goed voorbeeld van de voor de Algarve in de bouw zo treffende, prachtige abstracte regelmaat.


Op de borrel horen we ook het hele verhaal van de Blauwe Zwaan die door orka’s is aangevallen en in Portimão voor reparatie aan het roer de kant op gaat. Ze zullen er een maand staan. Hoe gaan we die beesten afleren om roeren aan te vallen? Omdat het beschermde dieren zijn, mag je niet proberen de dieren op andere gedachten te brengen. Dat leidt tot levendige discussies onder de zeilers. Wat doe je met beschermde dieren die je spullen slopen? Onderzoekers en overheid gaan er nog ‘ns ff héél goed over nadenken. De zeilers kopen intussen rotjes en pingers.


Baai van Faro, 7 oktober 2022 De baai van Faro lijkt een beetje op het Wad. We voelen ons dan ook meteen weer thuis. Een halve cirkel zandeilanden vormt een soort binnenbaai, waar je beschermd van de open zee kunt varen en ankeren. De ingang van de baai van Faro is diep, maar smal. Er blijkt veel meer stroom naar buiten te staan dan gedacht. Gecombineerd met rare golfslag wordt het einde van deze tocht toch nog even spannend.

Met veel motorgeweld en een knoop voortgang kruipen we naar binnen. We kijken de kunst af bij de lokale bootjes. Die varen allemaal aan bakboord, dus daar staat de minste stroom. We volgen hun voorbeeld en gelukkig neemt de stroom na binnenkomst snel af en kunnen we doorvaren naar de ankerplaats bij Ilha de Culatra.


Culatra


Authentiek kun je Culatra wel noemen. Kleine witte huisjes gescheiden door zandweggetjes. Een enorme bende aan kleinschalige vissersspullen, naast toerisme de andere helft van de inkomsten. ’s Morgens komt de veerboot uit Olhão toeristen afleveren die druk gebruik maken van het strand. ’s Avonds zijn ze allemaal weer weg en zijn we de enige overgebleven buitenlanders.


We eten goedkoop en uitstekend in één van de lokale restaurantjes. We kiezen van de menukaart, althans dat proberen we, maar dat blijken ze allemaal niet te hebben. Er is één vis en één soort vlees. Als die op tafel komen, blijkt het naast de enige ook de juiste keuze. Eenvoudig maar perfect bereid, hier komen we terug!



Comentarios


bottom of page