
Arcachon, 2 augustus 2022 De tocht van Arcachon naar Getaria, in Baskenland, is wederom een overnighter en wederom is het prachtig, rustig zeilweer. Eigenlijk hebben we tot nu toe alleen maar goed weer gehad, en dat is in onze ervaring in Atlantisch Europa een uitzondering. Wat fijn! Op een relaxte manier naar het zuidwesten geraken, twee maanden lang, we tekenen ervoor. Niets vermoeiende zeereizen, zo mag het kennelijk ook.
De aanloop naar Baskenland is prachtig. Al van verre zijn de hoge bergen zichtbaar. Het weer verandert mee. De noordenwind neemt vochtige lucht mee, die te hoop loopt op de bergen. Boven land regent het. Om twee uur ’s nachts zijn we voor Getaria, maar de haven is vol. We ankeren buiten de haven op zee, op diep water in de deining. Het lichte discomfort kunnen we aan. Morgen zien we wel verder.
Trip: 130 nm
De volgende ochtend brengt een vrije kade en de dag erop Marjet en Corné. Die zijn op vakantie in Spanje en willen wel eens meemaken hoe dat is, zo’n boot op zee. Wij vinden dat heel gezellig en plannen een kort tochtje van het prachtige Getaria naar het sympathieke Pasajes.

De vissershaven van Getaria
Getaria, 4 augustus 2022 ’s Avonds worden we aangesproken door een bewaker van de marina. Of het goed is dat er een boot naast ons afmeert. Maar natuurlijk, zeggen wij licht verbaasd. In Nederland of Frankrijk is dat heel normaal, sterker: het is uiterst onbeleefd een boot te weigeren. In Spanje is toestemming kennelijk niet vanzelfsprekend.
We helpen de solozeiler met de touwtjes. De man is duidelijk uiterst vermoeid. Hij heeft een ‘kort tochtje’ gezeild, maar dat is kennelijk pittig geweest. Hij is dolblij naast ons te mogen liggen. Slapen? Nee, de stad in om een hapje te doen.
Pasajes, 5 augustus 2022 De invaart naar Pasajes gaat door een kloof in de bergen en is spectaculair. Daar wordt door de familie overigens niet al te veel van genoten, want kort naar vertrek slaat de zeeziekte familiewijd toe. Er staat inderdaad een naar zeetje. Als je dat niet gewend bent, dan weet je niet wat je overkomt. Het geloof in betere tijden keert pas terug als de verlossende steiger nadert. Raar iets, dat zeeziek zijn.

Pasajes
Pasajes is heel sympathiek, op een robuuste manier. Links zie je charmante oude huizen, niet zo aangeharkt als in Bretagne, het mag best een beetje rommelig zijn. Rechts een behoorlijke afslaghaven, waar grote zeeschepen auto’s en ander goed lossen. Er wordt gewerkt hier. Net zoals eerder in Getaria. Dat heeft ook een heel aantrekkelijk oud centrum aan de haven. Als bezoekend jacht lig je er midden in. Aan de overkant van de haven kijk je uit op een uitgebreide visservloot. Wees niet verbaasd als die de hele nacht doorgaan met laden en lossen. Wij slapen altijd heel prettig op dat soort geluiden.
De middag is warm. Een kleine inham verderop in de doorvaart door de kliffen biedt verkoeling. Het zwemmetje, misschien niet in het allerschoonste water, kan worden afgesloten met een douche die wordt gevoed door bergbeekwater. Goed geregeld.
6 augustus 2022 Op de terugtocht is de familie beter voorbereid op wat er komen gaat en, interessant genoeg, maakt dat veel verschil. Het zeetje is nog steeds naar, maar wordt stukken beter verdragen. Dit keer wordt er wél genoten van de spectaculaire kliffen om ons heen. Sterker nog, het jongste lid van de familie vaart de boot naar buiten. Even revanche nemen op die nare heentocht. Nadat we Marjet & Corné cum suis weer hebben afgezet bij de auto, varen wij door naar Orio, waar we ankeren op de rivier.

Orio - Pasajes, 7 augustus 2022
Nog even terug naar Pasajes, want dat was een erg leuke plek. Bovendien was er behulpzaam winkelpersoneel aanwezig die voor ons het juiste hekanker kon bestellen. Daar maken we graag gebruik van. Terwijl we wachten op ’t anker, maken we een fietstochtje naar Hondarribia, op de Frans-Spaanse grens.
Gefietst hebben we hier eerder, en ons viel toen al op dat de Baskische kust eigenlijk pittiger is dan de Pyreneën even verderop. Het gaat steeds kort, maar stijl omhoog. We starten met een bospad dat te stijl is om te fietsen. Prachtig, maar het komt de voortgang niet ten goede. Op de schamele 20 km naar Hondarribia zijn we uiteindelijk dik tweeëneenhalve uur aan het knagen.
Lunch zou ondertussen welkom zijn. Daarvoor heeft de schipperse een uitstekend restaurantje op ‘t oog. Zoals het hoort: warm eten – niet dat laffe brood – en een glas lokale Txakoli erbij. Dat doen ze goed hier. Enigszinds verlaat beginnen we aan de terugtocht, wederom in de warmte.
We willen ‘binnendoor’ terug naar Pasajes. Dat wordt een soort hindernissenbaan. De enige directe optie is een snelweg, en daar hebben we geen zin in. Inventief gebruik van Google maps leidt tot interessante omwegen, waarbij slagbomen genegeerd worden en fietsen soms weer aan de hand mogen. Telkens komen we tóch weer uit op de snelweg. Uiteindelijk staan we weer voor de boot, maar niet voordat het al avond is.
Pasajes, 10 augustus 2022 Onverwacht komt er bericht van Daan, die op ons huis past: de voorlopige zeebrief is aangekomen. Interessant genoeg werd het bestaan ervan door de verantwoordelijke instantie kort daarvoor nog ten stelligste ontkent. Een oefening in ambtelijk surrealisme, want Daan komt met fotografisch bewijs. Daar is-i!
Daan is een darling, heeft ’t ding voor vier uur ’s middags op de bus en al de volgende dag om één uur in de scheepswinkel tegenover onze boot. Dik efficiënt die DHL, vinden wij. Zelfs de douane heeft in deze korte tijd nog de kans gezien de envelop te openen.
In de middag weer een Spaans jacht dat vertwijfeld langs de volle steigers vaart. We gebaren: langszij bij ons zijn ze welkom. Verbaasde blikken, dat is hier niet de norm. Men verdwijnt tevreden de stad in en ‘s avond zijn ze alweer vertrokken. Maar niet nadat er een pan paëlla compleet met krab en langoustines aan dek werd achtergelaten. Leuk volk, die varende Spanjaarden.

Pasajes – Motrico, 11 augustus 2022 Het blijft leuke havenplaatsjes regenen en tegelijk prachtig weer zijn. Vandaag een korte tocht van Pasajes naar Motrico. De aanvaart is wederom geweldig. Vanaf ver de groene bergen waartegen de pieren met rood en groen havenlicht verwelkomend afsteken.
Rechts, in de buitenhaven, een piscina natural. Daar maken we ’s middags meteen gebruik van, want het is warm.
Het havenstadje is tegen de bergen geplakt. Vanaf de haven gaat het meteen omhoog. Dat geeft een mooi zicht op haven en omgeving. Het heeft duidelijk rijkdom gekend in vroeger tijden, getuige de vele palacio’s die het dorp rijk is. Er was een hele goede boterham te verdienen met de walvisvangst, destijds. Er zijn aanwijzingen dat er in het jaar 670 al handel in was; dat de Basken er vroeg bij waren in Europa staat vast. Motrico en Getaria kregen in 1204 privileges van de koning. Ook in Pasajes is er veel over deze handel te vinden.

In Motrico waren we al eerder geweest, zij het met de fiets. De motregen die we toen hadden werd gecompenseerd door een warme lunch in een heel leuk tentje op de kademuur. De motregen wordt vandaag vervangen door de zon, maar ons retaurantje is passé. Afgebrand onder verdachte omstandigheden. Jammer, maar gelukkig blijkt er een goed alternatief te zijn.
Ook hier in de haven – we zagen het al eerder – verdacht veel Poolse vlaggen op het achterschip. Het heeft een link met de problematiek rond zeebrief en ICP, denken we. Spanjaarden gebruikten het ICP om hun bootje belastingtechnisch in een gunstiger daglicht te plaatsen, maar dat gat is sinds een paar jaar gedicht. Niet-Nederlanders kunnen geen ICP meer aanvragen. Het Poolse papiertje is daarentegen nog zonder veel gedoe aan te vragen. Dat zou een verklaring opleveren voor de grote hoeveelheid boten van Poolse nationaliteit, waarop steeds verdacht goed Spaans wordt gesproken.
Logstand: 1.716 nm
Comments